سورمه

به چهره‌اش چشم دوختم، باور نمی‌کردم، او مال من باشد. گاهی چقدر حس ششم انسان قوی می‌شود. آب دهانش را فرو داد و سیبک گلویش بال و پایین شد.

_داریم کجا میریم بهراد؟

نگاهم کرد دلم رفت که دوچندان دلم اسیر نگاهش شود. به گفتن تنها یک کلمه اکتفا کرد:

_سورپرایزه…

بعدها با خود فکر می‌کردم که‌ای کاش دلی برایم می‌سوخت! کاش کسی می‌گفت پاک کردن خاطرات سخت‌تر از جان کندن است…!

کاش کسی تلنگر می‌زد که:

کمتر خاطره بساز…